1. Nick Ervinck – Galerie Franzis Engels

Nick Ervinck, ‘Noiterus’, 2021, polyester en polyurethaan, Galerie Franzis Engels (stand 67)

NOITERUS
Het verhaal wil dat Picasso er op latere leeftijd naar verlangde om opnieuw zo onbevangen te kunnen tekenen als toen hij kind was. De laatste jaren ging Nick Ervinck door een gelijkaardig proces. Hij dacht na over wat er zou gebeuren als hij de controle van de computer gestuurde modellering zou opgeven.

NOITERUS is een voorbeeld van een werk dat is ontstaan vanuit een nieuw verworven buikgevoel dat geen voorafgaand ontwerp of schets nodig had en tot stand kwam op de meest traditionele manier. De kunstenaar gaf zich volledig over aan inspiratie die voortkwam uit handelend denken en denkend handelen, het resultaat van een speelse omgang met elementaire materialen als polyurethaan, polyester en piepschuim. Zo kwam een nieuwe vormgeving tot stand die een mantel van SKIN aanbracht op een ondergrond gesculpteerd met hamers, beitels en schuurmachines. Een pure confrontatie met de materie die uitmondde in een bijzondere, rotsachtige sculptuur.

De kunstenaar stapte uit zijn comfortzone om zijn drang naar experimenteren voort te zetten, wat resulteerde in een rotsachtig sculptuur dat de dynamiek van de natuur belichaamt – een geliefd thema in de Chinese landschapskunst. Het type gongshi steen dat Nick Ervinck hier maakt, is even grillig en onberekenbaar.

NICK ERVINCK
NICK ERVINCK (° 1981) studeerde in 2003 af aan het KASK (Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, Gent) met een master in Mixed Media. Vervolgens ontwikkelde hij zich in computermodelleren en beeldhouwen, en werkte met materialen als polyester, gips en hout. Na gedoceerd te hebben aan kunstacademies in Tielt, Menen en Kortrijk (2004-2012) keerde hij terug naar het KASK om er drie jaar als gastdocent door te brengen. Zijn werk bestaat uit grote installaties, handgemaakte en 3D-geprinte sculpturen, keramiek, prints, tekeningen, lichtbakken en animatiefilms.

Hoe divers deze kunstproductie ook is, hij blijft vooral gefascineerd door de “negatieve ruimte” zoals hij die ontdekte bij klassieke beeldhouwers als Henry Moore en Barbara Hepworth. De constatering dat een “gat” in de materie zo’n jong idee is, zal hem waarschijnlijk de rest van zijn leven blijven achtervolgen. Als een kind van zijn tijd speelt hij een wisselend spel tussen de fysieke en virtuele wereld, waarbij hij zowel klassieke als nieuwe ambachten gebruikt (computers, 3D printen en frezen). Van hieruit verkent hij op geheel eigen wijze klassieke thema’s als de mens (met een focus op zijn anatomie en de opkomst van cyborgs), planten (vooral hun genetische manipulatie), maskers en dieren, steeds vertrekkend vanuit een (kunst)historische achtergrond die hij verbindt met hedendaagse pop- en sci-fi cultuur.

Hij ontving verschillende prijzen: Prix Godecharle (2005), De Fortis Young Ones Award (2006), de Provinciale Prijs voor Schone Kunsten West-Vlaanderen (2006) en de Rodenbach Fund Award (2008). In 2013 won Ervinck ook de prestigieuze CODA Prijs van Verdienste voor zijn kunstintegratie IMAGROD.

In 2009 werd Ervinck geprezen voor WARSUBEC, een monumentaal project voor de cultuursite Zebrastraat in Gent. Ook volgden vele publieke en private opdrachten, waaronder EGNOABER, Emmen; IMAGROD, Oostende; REWAUTAL, Sotogrande; LUCE, Amersfoort; TSENABO, Tielt; en WIBIETOE, Anderlecht. In 2009 verhuisde hij naar een oude autowerkplaats en veranderde die in een kunstenaarsatelier. In 2011 richtte hij Studio Nick Ervinck op.

Zijn werk werd aangekocht door kunstverzamelaars over de hele wereld en getoond in solo- en groepstentoonstellingen in NRW-Forum Düsseldorf; Ars Electronics, Linz; MARTa, Herford; Paul Valéry Museum, Sète; Fenaille Museum, Rodez; Laboral, Gijon; Museum Beelden aan Zee, Scheveningen; Bozar, Brussel; Brakke Grond, Amsterdam; S.M.A.K., Gent; Gallo-Romeins Museum, Tongeren; Museum Dr. Guislain, Gent; Vanhaerents Art Collection, Brussel; Museum M, Leuven; het Museum voor Schone Kunsten, Gent en het Middelheim Museum, Antwerpen.

Buiten Europa zette Ervinck zijn eerste stappen met groepstentoonstellingen in UNArt Center, Shanghai; MOCA, Shanghai; Axiom, Tokyo; Oya Stone Mine, Tokyo; Northern Arizona University Art Museum, Flagstaff en Chamber, New York. In 2019 kreeg hij op verzoek van het stadsbestuur van St. Petersburg, Florida, de opdracht om een openbare sculptuur in brons te maken, OLNETOPIA. In 2020 werd hij door de Chinese overheid gevraagd ALUNIK te maken voor het Shenzhen World Conventions & Exhibition Center in Shanghai. In 2021 heeft hij een grote museale solotentoonstelling gehad in het kasteel van Häme, georganiseerd door het Nationaal Museum van Finland. Naast een vijftigtal werken binnen en buiten is hier ook een nieuwe monumentale installatie gepresenteerd.